jueves, 10 de julio de 2008

33


Por Raquel Casas


Sergio Algora, per a nosaltres sempre en tindràs 33...
Fins sempre!



Treinta y tres
----------------


Ya no es posible ser feliz,

al menos ya no para mí.

Y es que ahora sé que es cierto,

nunca tendré lo que más quiero.

(Uhhhhhh, ahhhhhh)

No tendré piedad.

(Uhhhhhh, ahhhhhh)

Yo tengo 33 y tú eres casi una menor.

Cómo es posible que entre tú y yo

exista algo que dure un tiempo.

Tú me recordarás como algo bueno que pasó

y yo estaré vuelto del revés

buscándote por el mundo entero.

Dios conmigo hizo una broma,

me dijo ven y luego toma.

Y aunque lo intente sé que es así,

ya no es posible ser feliz.

(Uhhhhhh, ahhhhhh)

No tendré piedad.

(Uhhhhhh, ahhhhhh)

Yo tengo 33 y tú eres casi una menor.

Cómo es posible que entre tú y yo

exista algo que dure un tiempo.

Tú me recordarás como algo bueno que pasó

y yo estaré vuelto del revés

buscándote por el mundo entero.Y

ese novio tuyo que te sirve de protección

aunque lo intente nunca entenderá

ciertos mensajes en tu móvil,

porque bailamos "El robot",

yo seré viejo y tú joven.



*





*

3 comentarios:

Anónimo dijo...

Burlanga: Molt maco el poema , descriu molt bé el q em passa amb les jovenívoles de classe sobretot amb la chochi i la bichi jejeje dues nenes estupendes jeje
Un petonet ...

Raquel Casas dijo...

jajaja! Burlanga, quina mala sort! Però tu ets més jove... La Chochi i la Bichi no saben què es perden!

És una cançó preciosa que cantem sovint (i Suîte Momo la versiona, la canta el Toni); desgraciadament l'autor va morir ahir i ens ha deixat ben tristos...

Anónimo dijo...

:(