miércoles, 13 de enero de 2010

Las garras




Por José G. Obrero






Nada se ha entendido.
Garabato, boceto, esbozo.
Nada se ha entendido.
Ya te atrapa el neón
de todas las farmacias.
Es la noche de garras
saca las garras, dice,
y ondea tus silencios,
cambia por una risa
esa cara tan óxido
tan llanto a fuego lento.
Sordina de hojalata
para que nada suene
para que muera el ruido
que parieron tus ojos
y que llamé canción
tan sólo por tus sábanas
tan blancas en la noche
que se apagaba el miedo.
Me he cortado las uñas
con mordiscos de perros.
Saca las garras, dice,
y se me cae la risa
como si fuese baba
de asilo o manicomio.
No has entendido nada.
Garabato, boceto, esbozo.





.

5 comentarios:

Beatriz dijo...

Aaaaah, la nuit, les griffes, la peur, mes amours!!! Oui oui, je vous attends, mes amis, chaque jour autour ma chambre: vous sous livres de coucher près mon corps et pendre-moi dans votre royaume. Comme vous fai chaque petit matin. Et encore, je vous attends.

Besazo, peazo poeta;-) See you soon, luckily

Beatriz dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
José García Obrero dijo...

Merci, signorina. Non capisco il francese ma credo di avere preso il senso, la intenzione, de il vostro comentario. Ti rigranzio tanto e, veramente, aspetto con sete di parole e cava il prossimo ed imminente apuntamento.

Baci.

Beatriz dijo...

Locuálo?

Sorry, I don't speak any Italian, but think I grasp the gist of your comment. I presume.

And sure, we have a date, we have a case. And we'll have champain, granted. Plenty of it (or not that much, considering). Don't forget you red.

Could we try speranto next time? Or Polish for that matter?

Kisses;-)

Mercè Mestre dijo...

Garratibada i bocabadada he quedat de veure el vostre domini verbal.
M'ho podeu traduir tot al bable, sispli?

(Jo m'he tallat les ungles a cop de gaita. Vale, sóc una mica bèstia.)

Una abraçada, col·leguis!

(i qui diu cava, diu sidra...)