jueves, 21 de mayo de 2009

Mientras tanto Mario


Por Raquel Casas


Petit homenatge a un gran poeta que ens deixa.


Sólo mientras tanto


Vuelves, día de siempre,

rompiendo el aire justamente donde

el aire había crecido como muros.

Pero nos iluminas brutalmente

y en la sencilla náusea de tu claridad

sabemos cuándo se nos caerán los ojos,

el corazón, la piel de los recuerdos.

Claro, mientras tanto

hay oraciones, hay pétalos, hay ríos,

hay la ternura como un viento húmedo.

Sólo mientras tanto.


Mario Benedetti


**


3 comentarios:

Mercè Mestre dijo...

Felicitats pel poema, Raquel!
És ben cert que Mario ens "il·lumina brutalment" amb la seva poesia, amb la seva vida.

Reprodueixo uns fragments d'una entrevista que li van fer l'any 2000, als 80 anys:


Mario Orlando Hamlet Hardy Brenno Benedetti nació un 14 de setiembre de hace 80 años. Una vez le escribió un poema al hijo que nunca tuvo en el que prometía colgarle un único, solitario nombre; en lo posible, un monosílabo, "de manera que uno pudiera convocarlo con sólo respirar". Con una lógica que nadie discute y después de un par de batallas contra la burocracia, Mario etcétera Benedetti logró aferrarse a los extremos de su nombre oficial y suprimir todo el resto en documentos y afines. "Eran esas costumbres italianas de meter muchísimos nombres. Yo tenía un tío que tenía los nombres de todos los reyes que reinaban el día que nació. Un disparate."

Acaba de cumplir 80 años. ¿Qué cosas ganó con la edad?

Paciencia, tal vez más serenidad y madurez por supuesto, porque las cosas empiezan a verse no sólo con los ojos del presente sino también con los del pasado, y entonces uno puede tener una visión más aproximada del futuro.

Hay un libro suyo que lleva por título La vida ese paréntesis...

Porque creo que la vida es un paréntesis entre dos nadas. Yo soy ateo, no creo en Dios ni nada por el estilo. Hay gente que tiene sus creencias religiosas y tiende a sentir que después de la muerte está el Paraíso, o el Infierno, porque muchos han hecho mérito para ir al Infierno. Yo creo en un dios personal, que es la conciencia: a ella es a la que le debemos rendir cuentas cada día.

Hay que defender la derrota, dijo el poeta.

Es que la utopía es una cosa que debemos mantener. Por definición, la utopía es algo que nunca se realiza por completo, una cosa que parece imposible y después resulta que se realiza. Siempre digo que los tres grandes utópicos que ha dado este mundo son Jesús, Freud y Marx; gracias a ellos la humanidad ha dado pasos positivos. Aunque de cada utopía se realice un diez por ciento, gracias a ese diez por ciento la humanidad ha mejorado un poco. Yo soy un optimista incorregible.


"Cuando me entierren / por favor no se olviden / de mi bolígrafo"
(M. Benedetti, Rincón de haikus)

Carso dijo...

Curiosamente cuando me entere de la muerte de Mario no senti pena. En una entrevista de hacia un anyo le habia visto abatido por la muerte de su esposa. lo unico que parecia desear era reencontrarse con ella. su herencia nos ilumina. lindo homenaje, Raquel.

Raquel Casas dijo...

Gràcies companys!