viernes, 7 de mayo de 2010

PATA PALO

Un crujido de la pierna mala, a causa del tiempo, ha despertado la pata palo que arrastra la memoria de otros tiempos. Me ha traído un poemita que sin más comparto, no sé si a destiempo, sigo deseando lo mismo….lo juro por mi ego.

Dame tiempo, tiempo
Tiempo para ir despacio
Tiempo para ir deprisa
Tiempo para tener tiempo
De olvidarme de mí misma.

2 comentarios:

Mercè Mestre dijo...

Cloc, cloc, cloc, cloc, germana filòsofa, aquest és un bon consell, cloc, cloc, cloc, amiga sàvia, cloc, cloc, perquè és molt, molt molest sentir-se un mateix tot el dia amb aquest CLOCK! A partir d'ara (envio el rellotge a la puta merda), silenci, silenci, silenci...

Shhhhh, una abraçaeta silenciosa

Beatriz dijo...

Ja se m'ha avançat la Mestre, carallo!

Óyeme, sister, y si te haces un purecito, así cual elixir de la juventud, a base de la pata palo disuelta el güisqui, pour example. No sé, digo. El otro día leí ya no sé dónde que los antiguos y hasta el S. XVIII comercializaban/traficaban con polvo de momia como si se tratara de aspirinas, así que peor que eso digo yo que la madera no será. Si te da resultado y te olvidas de ti, no te olvides de mandarme la receta con la concentración de pata exacta. A lo mejor, icncluso, te germina una pata nueva a cambio de la de palo, y eso ya sería la leche. Claro que hacia donde vamos, para qué íbamos a querer una pata recién germinada, criatura!

Ala, sister, buen finde, y descansa la neurona y la pobre pata de palo.

MegaXXL kisses;)